Autor: hazel96

XV

Wpadłam do szatni jak burza, jednym szarpnięciem otworzyłam szafkę i zaczęłam wrzucać jej zawartość do reklamówki. Nie miałam pojęcia, czy kiedykolwiek tu wrócę. Wzięłam kilka głębokich oddechów i upewniwszy się, że niczego nie przeoczyłam, po raz ostatni przekręciłam klucz w zamku. Korytarz przemierzałam niemal truchtem, ale i tak nastąpiło to, czego chciałam uniknąć. Roger wyrósł koło mnie jak spod ziemi.
– Dokąd to się wybierasz?
Mimo neutralnego wyrazu jego twarzy wiedziałam, że mnie nienawidzi. Nie dość, że bezzasadnie oskarżyłam go o kradzież, to jeszcze (przez tę akcję po imprezie) ujawniłam znaczną część jego prywatności. Pośrednio, ale… Kto mógł być tak bezczelny? Zmusiłam się do obojętnego tonu.
– Daleko – odparłam lakonicznie.
– No chyba nie na Wenus?
Uśmiechnęłam się słabo, prawie niezauważalnie.
– Nie.
Wyminęłam go, zdążając ku drzwiom. Utworzył się za nami minipochód. Po mojej drugiej stronie pojawiła się Lisa.
– Kiedy wracasz? – spytała.
– Nie wiem – odrzekłam. – Nie wiem, czy w ogóle…
– Ktokolwiek wywinął ci ten numer, dajesz mu satysfakcję – zauważył Roger, a w jego oczach zabłysły iskierki buntu.
– Przynajmniej nie będę wytykana palcami.
– Zmieniasz szkołę? – wtrąciła Hayley.
– Rzucam – oznajmiłam. Wszyscy zatrzymali się jak jeden mąż.
– Ty? Rezygnujesz z budy? To wewnętrznie sprzeczne – odezwał się Sting.
– Daruj sobie – fuknęłam. – Zajmijćie się własnymi sprawami. Nie ja pierwsza i nie ostatnia. Wiem, że życie jest nudne, ale znajdźcie sobie inny materiał na sensację.
– Z kim ja się będę kłócił? – mruknął.
– Ktoś bardziej kompetentny w tej dziedzinie mnie zastąpi – odpowiedziałam, kładąc dłoń na klamce. – Cześć i czołem.

***

Dopiero gdy znalazłam się w hotelowym pokoju (którego tygodniowy wynajem pochłonął większość moich oszczędności), wybuchnęłam szlochem, chowając twarz w poduszce. Szukałam ucieczki, pragnęłam odgrodzić się od ostatnich wydarzeń, a znalazłam tylko większy żal i… Tęsknotę. Niejaki Brown nie zamierzał opuścić moich myśli. Powtarzałam sobie, że to absurdalne, lecz ów argument nie docierał do drugiej części mojej osobowości. Schizofrenia! Wyjęłam z walizki poczciwy pamiętnik, jednak nie mogłam się dostatecznie skupić, toteż porzuciłam koncepcje pisarskie i spróbowałam wziąć się w garść. Z kieszeni kurtki wyciągnęłam pogniecioną kopertę, a z niej arkusik papieru pokryty eleganckim, pochyłym pismem : list wyjęty ze skrzynki pocztowej przyporządkowanej do dawnego mieszkania. Sama nie znałam odpowiedzi na pytanie, po co nawiedziłam to miejsce. Nieproszone wspomnienia ożyły niczym za dotknięciem czarnoksięskiej różdżki. Nie mogłam przeczytać tej kartki! Takie pismo kojarzyło mi się wyłącznie z dokumentami urzędowymi. Może rodzice pozaciągali długi? Schowałam arkusik, wyłączyłam telefon i zaciągnęłam zasłony w oknach.

***

Minęły cztery dni, w trakcie których opuszczałam lokum tylko na posiłki (przez co zarówno inni lokatorzy, jak i personel rzucali mi krzywe spojrzenia). Wciąż nie miałam odwagi przeczytać listu, jakby w obawie, że zawiera zaszyfrowaną groźbę o wymyślnych torturach albo – co gorsza – bombę. Prawie nie myślałam o Rogerze (wyłączając wieczory), więc pozwoliłam sobie przypuszczać, że to po prostu zauroczenie. Jednak pewnego razu mój spokój został zmącony. Niezidentyfikowany, nigdy przez nikogo niewidziany obiekt (zwany popularnie lichem) podkusił mnie, bym uruchomiła łączność bezprzewodową. Ledwo pojawił się zasięg, zadzwoniła Jane.
– Wreszcie łaskawie odebrałaś! Gdzie jesteś?! Czy chociaż przez chwilę zastanowiłaś się, co my wszyscy przechodzimy? Pomijam siebie, ale twoja ciotka to co? Albo Roger? Nie śpią po nocach! Zaangażowali policję, bliższych i dalszych znajomych! Och, zapomniałam, ciebie to nie obchodzi! Nic cię zresztą nie obchodzi! Gratulacje, rób tak dalej, ale nie zdziw się, jeśli w końcu zostaniesz sama! Będziesz to miała na własne życzenie!
– Już? – spytałam cicho. Każde jej słowo bolało jak cięcie sztyletem, jednak sama naważyłam sobie piwa.
– Nie! – warknęła. – Wind, jestem wściekła, a do tego cholernie mnie zawiodłaś – jej głos załamał się. – Wracaj i to zaraz, nieważne, gdzie się zamelinowałaś.
– Nie mogę – odezwałam się. – Zrobię to, jeśli dojdę ze sobą do ładu. Wybacz.
– Czyli kiedy? Pojutrze? Za miesiąc? A może nigdy?
– Przestań!
– Co "Przestań"?!
– Nie muszę się tłumaczyć.
– Doprawdy? A wiesz chociaż, czego chcesz?
– Jeszcze nie. Póki co pewnie zmienię numer, który podam tylko tobie.
– Hazel!
– To nie dotyczy imienia – odparłam o wiele chłod"niej niż zamierzałam.
– Rusz głową! Spójrz w jak niezręcznej stawiasz mnie sytuacji! – krzyknęła.
– Nie podasz go nikomu – naciskałam. – Przyrzeknij!
– Obiecuję.
– Przy…
– Jesteśmy przyjaciółkami, o ile nic się nie zmieniło, wobec czego tyle ci wystarczy – odpowiedziała lodowatym tonem. – Teraz mój warunek: podaj adres, pod którym mieszkasz.
– Po co? – żachnęłam się.
– Będę do ciebie zaglądać, żebyś nie robiła głupstw.
– Nie mam pięciu lat!
– Bez dyskusji!
Poczułam ogromną chęć bezczelnego rzucenia słuchawką, lecz zwalczyłam ją. Bądź co bądź, martwiła się. Gdy tylko się rozłączyłam, telefon znów zawibrował.
– Halo? – spytałam niepewnie.
– Pani Hazel Anna Wind, córka Jamesa i Jessicy?
– Jeżeli chce pani przeprowadzać jakąś ankietę, to do widzenia.
– Nie w tym rzecz – pospieszyła z wyjaśnieniem kobieta. – Jestem Stella, asystentka pani ojca. Otrzymała pani list w jego sprawie?
Żołądek zacisnął mi się w bolesny węzeł.
– Chwileczkę… – wyszeptałam, wyciągając kartkę (której treści dotąd nie poznałam) i aż się zachłysnęłam.
"Droga Pani Wind.
Pański ojciec zginął w wypadku samochodowym w dniu 01.01.2015. Kierował pod wpływem alkoholu. Wezwani lekarze próbowali udzielić mu pomocy; mimo to zmarł podczas reanimacji na miejscu zdarzenia. Został pochowany przez jednego ze swoich przyjaciół nazwiskiem Jones. Gdyby Pani chciała się z nim skontaktować, proszę pisać. Z najszczerszymi kondolencjami
Stella Hope".
– Pani Wind? – spytała łagodnie moja rozmówczyni.
– Ja… Tak – odparłam, mój głos zdawał się należeć do kogoś innego. – Pewnie pani wie, jakie mieliśmy relacje… Ale w życiu bym nie podejrzewała. To mimo wszystko moja rodzina… – tu rozkleiłam się kompletnie. – Co z mamą?
– Niestety nie mam pojęcia – odrzekła. – Od listopada żyli w separacji; ona w Paryżu, on w Chorwacji.
– Dziękuję – powiedziałam automatycznie.
– Na odwrocie listu jest mój prywatny numer – poinstruowała.
– Dobrze – odparłam, wciskając klawisz kończący rozmowę.
Skuliłam się w nogach łóżka, wciągnęłam głowę w ramiona i załkałam. Pierwszy stycznia… Nowy Rok… Separacja… Śmierć. Śmierć mojego ojca…? Nie… Nie! I nazwisko pani Stelli. Czym jest nadzieja? Najwidoczniej wymysłem! Czara została przelana. Moje życie zupełnie straciło blask.

Witajcie.
Wyjaśnienia autorskie staram się ograniczyć do absolutnego minimum, ale sądzę, że tu powinnam dodać coś od siebie.
Uprzedzam, że ten rozdział jest bardzo z przymrużeniem oka. 😀 😀 PIsałam go w nocy, a ja w nocy zawsze
mam dziwne, wariackie pomysły. Sama prawie płakałam ze śmiechu i modliłam się, żeby moja siostra się
nie obudziła. Miłej lektury i, błagam, nie poumierajcie.

XIV

Od półtorej godziny siedziałyśmy na łóżku, a moja kumpela z dawnych czasów wciąż łkała, opowiadając o tym, co się ostatnio działo w jej rodzinie. Pocieszałam ją jak tylko umiałam, jednak bez rezultatów. U jej mamy podejrzewano guz mózgu i choć lekarze nie zrobili jeszcze wszystkich niezbędnych badań, myślała o najgorszym, przez co stopniowo, lecz nieubłaganie pogrążała się w głębokiej depresji. Sama Jane trzymała się dość dzielnie do momentu, gdy jej rok starszy brat Jeremy wrócił z kursu pilotażu samolotowego. Dowiedziawszy się o hipotezie dotyczącej choroby matki, zaczął lamentować i mówić o tym, że: "nie rozumie, jak mogła ich spotkać taka tragedia", nie zważając na to czy kobieta słyszy owe tyrady, czy też nie. Aktualnie przebywała w szpitalu. Dziewczyna wyjechała z ciężkim sercem, lecz nie widziała innego wyjścia.
– Nie miałam prawa jej zostawiać… Nie miałam! To gadanie Jeremy'ego ją zabija, rozumiesz?! On za przysłowiową chwilę znowu gdzieś wybędzie, a ja zostanę sama… – umilkła, podczas gdy dwa błyszczące ślady wciąż znaczyły szlak płynących po jej twarzy łez. – Wystarczy, że ojciec nas porzucił, gdy miałam półtora roku…
Poczułam jak gwałtownie zbiera mi się na płacz.
– Co ja mam powiedzieć? – spytałam cicho. – Masz… W pewnym sensie szczęście, że tego nie pamiętasz. Moim zachciało się biznesu… Nie mam pojęcia, gdzie są. Wyjechali prawie dwa lata temu, potem zerwali kontakt… – po raz pierwszy postanowiłam podzielić się z kimś moim bólem – z kimś, komu nie był on obcy. – Kiedy… Jeśli założę rodzinę, nigdy nie będę dążyć do zdobycia większej kasy niż potrzeba na godne życie. Rozsądek z nią wyparowuje.
– To…
– Tak – odparłam spokojnie. – Ta pani, którą poznałaś, to nie moja mama, chociaż tak właśnie ją traktuję, ale ciocia.
Przytuliła mnie tak mocno, że przez parę sekund nie byłam w stanie oddychać.
– Może to nie przypadek, że nasze ścieżki znów się skrzyżowały… – odezwała się.
– Może – przytaknęłam nie do końca przekonana. – Czasem nic już nie wiem, Jane.
Niespodziewanie wpadłam na pewien pomysł.
– Słuchaj, jutro od siódmej jest impreza u mojej koleżanki Lisy. Zabiorę cię, jeśli chcesz. Nie będziesz tyle myśleć.
Trwała nieruchomo, rozważając propozycję.
– Pójdę – oświadczyła po chwili. – Ale jeśli będę miała dość, wrócę tutaj.
Skinęłam głową.
– Poznam cię ze wszystkimi – obiecałam, uśmiechając się nieco cynicznie. – Trzeba ci jednak wiedzieć, że nikt z mojej klasy nie jest ani w pełni białą, ani czarną osobistością.
Parsknęła krótkim, szczerym śmiechem.
– Nikt nie jest – zauważyła.
Musiałam przyznać, że trafiła w sedno. Zmiana tematu podziałała na nią kojąco; po kilku minutach wyraźnie się rozluźniła. Zanurkowałam do przepastnej szafy zajmującej zaszczytne miejsce w kącie pokoju, wyjęłam naręcze ubrań i przeniosłam na łóżko.
– Wybieraj – zarządziłam.
– Daj spokój. Głupio mi… Jutro z samego rana skoczę coś sobie kupić.
– Nie będziesz przepłacać – zaprotestowałam. – To nic wielkiego. Zresztą większość jest prawie nieużywana – w zamyśleniu przesunęłam między palcami tkaninę jednej z bluzek. – Za mało okazji do kompromitacji na parkiecie. Moim zdaniem to do ciebie pasuje – wręczyłam jej szarą, zwiewną, trochę prześwitującą koszulkę, spódnicę z wyhaftowanymi różami i skórzaną, czarną ramoneskę, której widok wzbudził w niej niekłamany zachwyt. Mimo to nadal patrzyła na mnie niezdecydowana.
– Odwdzięczę ci się jakoś – przyrzekła, idąc do łazienki.
Chwilę później pojawiła się z powrotem.
– I jak? – spytała niepewnie.
– Jak szyte na ciebie – odpowiedziałam z aprobatą.
– Idealnie skompletowałaś ten zestaw – rzekła, a po namyśle dodała, że ją nie stać na takie ciuchy.
– Rodzice mi kiedyś przysłali – wyznałam. – Uważali chyba, że prezenty mi ich zastąpią.
Westchnęłam, odganiając przygnębiające refleksje i biorąc spoczywającą na szczycie stosu miętową sukienkę. Moja towarzyszka skrzywiła się nieznacznie.
– Nadal nie lubisz kiecek? – spytałam rozbawiona.
Uśmiechnęła się.
– Nawet gdy mają ładne kolory, są u mnie w niełasce – rzuciła.
– Pogadamy przed twoim ślubem – podchwyciłam. – Możesz za czymś nie przepadać, ale nie popadaj w konflikt z tradycją.
– Na razie grozi mi jedynie popadnięcie w konflikt z prawem, bo, gdyż, albowiem zaczynasz mnie irytować.
– Nie marnuj młodości w pudle z mojego powodu – prychnęłam, po czym zaczęłyśmy się śmiać do tego stopnia, że moje oczy zwilgotniały, a Jane nie była w stanie wyrzec nic poza frazami w rodzaju: "Ja rodzę", "Litości" i "Nie chcę umierać". Kiedy w końcu odzyskałyśmy względnie zdrowe zmysły, schowałyśmy nasze wieczorowe stroje i poszłyśmy (jak to nazwała dziewczyna jako miłośniczka kryminałów) "przeprowadzić śledztwo ciężkiego kalibru w skali całego miasta".

***

Nadeszła sobota, a wraz z nią impreza, co do której miałam pewne obawy. Stanęłyśmy z Jane w drzwiach mieszkania Lisy jako jedne z pierwszych gości. Ku mojemu niezadowoleniu do owego grona należał również Sting. Przypatrywał mi się tak natarczywie, jakby zamierzał namalować mój portret z najdrobniejszymi detalami, co wyprowadzało mnie z równowagi. Ukrywałam to jednak pod maską opanowania.
– Hej, Lisa. To moja przyjaciółka Jane – dokonałam prezentacji.
– Cześć – odparła ciemnowłosa, potrząsając energicznie jej dłonią. – Fajnie, że przyszłaś.
– Napijemy się? – spytał Luke. Jane potrząsnęła głową.
– To moja impreza – Lisa posłała mu mordercze spojrzenie. – Alkohol jest dopiero w punkcie szóstym.
Zachichotałam.
– Naprawdę piszesz plan każdego przyjęcia?
– W głowie – wyjaśniła, a przez jej twarz przemknął cień irytacji.
– A ty? – zwrócił się do mnie.
– Nie z tobą – odpowiedziałam dobitnie.
– Co wy na siebie tacy cięci? – wymamrotała Jane.
– Długa historia – machnęłam ręką.
– I nie dla obcych – prychnął Sting.
– Módl się, żebyś nie trafił na moje przyjęcie – ostrzegłam. – Mogłabym ci niechcący dosypać do napoju cyjanku potasu.
– A ja mógłbym niechcący zgłosić to odpowiednim służbom.
– Co ty nie powiesz? FBI? Zrobiliby z ciebie nadposterunkowego błazna.
– Wystarczy! – zagrzmiała Lisa. – Jeśli chcecie się na coś przydać, przestawcie się na tryb odbioru i rozstawcie butelki.
– Nie wyposażyłam się w truciznę… – westchnęłam nostalgicznie.
– Wind, prosiłam o coś.
Zazgrzytałam zębami, oddając się nowemu zajęciu, podczas gdy Luke zaczął się gapić na moją towarzyszkę.
– Kolejna grzeczna dziewczynka – orzekł. – Dobrałyście się. Godne pochwały.
Uśmiechnęłam się słodko.
– Zmień repertuar. Ten jest zdarty jak opony przedpotopowego roweru.
– Nawet epok nie rozróżniasz? Takich rzeczy nie było wtedy w planach, nie mówiąc już o konstrukcji.
– W planach to twoja matka może mieć powiększenie rodziny.
– Nie zapędzaj się! – w jego oczach pojawiły się złowieszcze błyski.
– Uczę się od najlepszych – stwierdziłam.
– Tryb odbioru – przypomniała Jane, zerkając na nas jak na dzieci niewiedzące, że dwa plus dwa daje cztery.
– Opanujcie migowy – dodała Lisa. – Przynajmniej będzie ciszej.
Na usta Luke'a cisnęła się następna kąśliwa uwaga, lecz wybawił mnie dzwonek. Otworzywszy, dostrzegłam Rogera, a za nim jeszcze kilka osób.
– Prawie wszystko gotowe – powiedziałam, unikając jego wzroku i idąc w głąb domu. Czułam, że mnie obserwuje, choć nie miałam pojęcia czemu.
– Przed państwem DJ Newton – obwieściła gospodyni.
Zmierzyłam ją krytycznym spojrzeniem.
– Z całym szacunkiem, ale to brzmi zbyt… trywialnie. Może po prostu DJ Jane? – zaproponowałam.
– Znawczyni – rzucił Sting wyniośle.
– Wymyśl lepszy pseudonim – odcięłam się. – Jak mogłam nie ułożyć o tobie hymnu!
– Mi tam pasuje – rzekła pojednawczo świeżo upieczona pani DJ, podkręcając bas.
Lisa złapała mnie za rękę i pociągnęła na środek salonu, gdzie nieformalnie znajdował się parkiet. Do mieszkania co i rusz wchodzili kolejni zaproszeni. Po minie Lisy poznałam, że nie wszyscy byli mile widziani, traktowała jednak każdego z jednakową serdecznością. Nasze kółko powiększało się, aż w końcu poza nim zostało tylko kilka par. Kiedy dotarliśmy do etapu toastu, niektórzy pozwolili sobie na dużo więcej niż symboliczny kieliszek, przez co byliśmy świadkami szeregu scen, które bez cienia przesady można by opatrzeć etykietą: "Spod monopolowego". Paradoksalnie, prawdziwych atrakcji dostarczyli ci całkiem trzeźwi.
– Szczerość czy wyzwanie? – spytała naraz Hayley.
– Wyzwanie! – krzyknął Roger.
– Powiedz komplement dziewczynie, która ci się podoba, o ile oczywiście tu jest.
– Ej, połączyłaś jedno z drugim!
– Tak jest ciekawiej – odparła.
Rozejrzał się, po czym jakby od niechcenia skupił wzrok na mnie.
– Ślicznie ci w tej sukience.
– Dzięki – poczułam jak oblewam się rumieńcem, więc wpatrzyłam się w kieliszek tak intensywnie, jakbym mogła w ten sposób wygrawerować w szkle jakiś napis.
Chłopak podjął grę.
– Wyzwanie – wycedziłam.
– Pójdź do mamy Lisy i powiedz, że dzisiejszej nocy jej sypialnia odegra rolę domu publicznego – uprzedził go Sting.
Pochyliłam głowę, tak by włosy zasłoniły mi twarz, licząc w myślach do dwudziestu. Po chwili poprawiłam fryzurę i podniósłszy się, pod ostrzałem spojrzeń zeszłam na niższy poziom mieszkania.
– Proszę pani!
– Tak? – wyłoniła się z kuchni.
Zerknęłam za siebie – przeważająca część kompanii usiadła na schodach, by wszystko widzieć i słyszeć.
– Powolna śmierć… – szepnęłam bezgłośnie do Luke'a, po czym odwróciłam się w stronę kobiety.
– Jest taka… Delikatna kwestia – przygryzłam wargę, nie wiedząc, jak spełnić swoje zadanie, by zostało uznane i jednocześnie nie skonać ze wstydu.
– No? – zachęciła.
– Może nam pani oddać sypialnię na jedną noc?
– Pewnie. Lisa mówiła, że nocujecie.
– Nie – odezwałam się, a chwilę później wyrecytowałam: – Możemy jej użyć w celu zadbania o przyrost naturalny? Postaramy się przy tym za bardzo nie hałasować.
Wpatrywała się we mnie tak, jakbym na jej oczach przeistaczała się w Marsjanina… I nagle, zobaczywszy publiczność, zaniosła się głośnym śmiechem. Całe nasze towarzystwo poszło za jej przykładem, nawet ja, mimo że policzki poczerwieniały mi jak wiśnie. Kiedy się uspokoiłam, wróciłam do reszty.
– Ja bym tego nie zrobił – rzekł Sting.
– Cienias – rzuciłam kpiąco, zerkając na Rogera. – No i?
Wyglądał na nieco oszołomionego tym, że nie skapitulowałam przy poprzedniej próbie.
– Wyjdź na balkon i na pełen regulator trzykrotnie wrzaśnij, że jutro idziesz na randkę z facetami z Modern Talking, bo to największe ciacha wszech czasów.
Trochę zażenowana wykonałam i to polecenie, stwierdzając w duchu, że nic mnie już nie zrazi ani nie zdziwi… A jednak przekonałam się, że to nie koniec pierwszego, transmitowanego na żywo odcinka "Mamo, ja wariat, kup mi komisariat". Nadciągnęła chwila prawdy Lisy. Matt bezapelacyjnie przebił pana Browna. Kazał jej otworzyć okno od strony ulicy i do odwołania intonować pijackim głosem znany nam wszystkim jeden z najbardziej dennych refrenów: "Boom, boom, boom. I want you in my room".

***

Zbliżała się pierwsza. Bawiłam się świetnie, ale zwyczajnie dopadło mnie zmęczenie, a poza tym wyczuwałam, że Jane popada w melancholię. Pożegnałyśmy się i wyszłyśmy; podobnnie uczynili pozostali, jako że nie chcieliśmy zwalać się Lisie na głowę. Na klatce zrobił się tłok jak na drogach w godzinach szczytu. Posuwaliśmy się jak żółwie, aż wreszcie wysypaliśmy się na zewnątrz, gdzie nastąpiła seria ostatnich: "Pa", "Było ekstra" i tak dalej. W pewnym momencie odniosłam wrażenie, że wszyscy gapią się na mnie, jakbym była naznaczona jakimś widzialnym piętnem.
– No co? – spytałam, nie rozumiejąc.
Roger podszedł i położył mi rękę na ramieniu, podczas gdy wokół zapanowała cisza jak w świątyni.
– Masz kartkę przypiętą spinaczami biurowymi do kurtki – rzekł cicho.
– Żartujesz?!
Jane przytaknęła. Chłopak odpiął ją i podał mi. Już przy pierwszych linijkach tekstu wydrukowanego czcionką rozmiaru 19 poczułam, że blednę jak wosk.
"Wiem, że nic nie obchodzę rodziców… Niech sobie siedzą w tej Chorwacji. Przyzwyczajam się do nowego życia. Mam ciocię. Wychodzę na prostą po stracie pamięci… (…) I tylko czasem nachodzą mnie myśli, że chciałabym mieć kogoś, kto byłby obok na dobre i złe, kto by prowadził mnie przez ten pogmatwany świat, nadając sens mojemu istnieniu. (…) Po dzisiejszym dniu nie jestem pewna, co sądzić o Rogerze. Chyba do tej pory tak naprawdę go nie znałam. Zawsze mający mnóstwo do powiedzenia, teraz pokazał inne oblicze kogoś, kto po prostu potrzebuje miłości… Ale ja nie mogę mu pomóc, choć bardzo bym chciała. Szukając szczęścia na siłę, skrzywdziłabym i jego, i siebie. (…) Ciocia właśnie wyszła ze szpitala, a ja… Po raz pierwszy chcę skończyć z tym wszystkim. Może jakimiś tabletkami? Nie wiem… Tu kontrolują te sprawy. Poddaję się… Życie bez wspomnień to jak podróż bez kompasu czy nawigacji GPS. Nie mam dla kogo walczyć. Muszę coś wymyślić, żeby uwolnić się od tego bólu".

XIII

Nie umiałam przestać się śmiać. To co właśnie usłyszałam z pewnością zasługiwało na szlachetne, w pełni zasłużone miano tragifarsy. Luke Sting miał czelność zaprosić mnie na balangę karnawałową organizowaną przez Lisę. Odetchnęłam, próbując dojść do siebie, bez rezultatu.
– Co cię tak bawi? – ryknął nagle.
– Raczej kto. Twoja skromna osoba – wykrztusiłam; moje policzki robiły się coraz bardziej czerwone.
– Pytałem w stu procentach poważnie.
– A ja myślę, że masz we krwi parę promili – zasugerowałam, dostając kolejnego ataku. – Tak się składa, że rozpracowałam twoją operację "Skasowana pamięć", a co za tym idzie, odpowiedź brzmi: "Nie".
Rozdziawił usta.
– O czym ty mówisz? Rozum ci odebrało?
– Och, nie – zapewniłam go gorąco. – Oto, w tej wiekopomnej chwili widzisz jeden z rzadkich przebłysków normalności w rodzinie Wind. O zgrozo, jedyny w tym pokoleniu. Dziwne, że padło na mnie. Następny będzie w przeszłym milenium, za innej kadencji niż moja, chyba że nie zostawię po sobie dzieci, ale to już inna inszość.
Roger rzucił mi takie spojrzenie, jakbym dopiero co sama wróciła z Księżyca bez użycia statku kosmicznego. Sting postąpił kilka kroków naprzód.
– Nie chcesz mieć ze mną na pieńku.
– Właśnie zamierzałam to rzec – odparłam. – Telepatia jednak istnieje. Udokumentuj to, a dorobisz się fortuny.
– Przestańcie, bo ja nie wiem czy się śmiać, czy płakać – poskarżyła się Lisa.
– Śmiej się przez łzy albo płacz ze śmiechu – podsunęłam usłużnie, po czym sama skorzystałam z opcji B, opierając się o skraj ławki, żeby nie upaść.
Gdy się w końcu uspokoiłam, usiadłam na krześle i spojrzałam na zegarek. Zostały jeszcze dwie lekcje, a potem… Potem zamierzałam odebrać Jane z dworca. Nie widziałyśmy się taki szmat czasu! Z przejęcia nie mogłam się skoncentrować. Punktualnie o 15:40 opuściłam szkolne mury. Musiałam biec truchtem, jeśli miałam zdążyć na szesnastą. W połowie drogi zdałam sobie sprawę, że od kilku minut ktoś za mną idzie. Obejrzałam się i zamarłam.
– Brown, co ty tu robisz?
– Możesz mi odpowiedzieć na jedno pytanie?
– Jakie?
– Dlaczego nie byłaś wobec mnie uczciwa? Czym sobie na to zasłużyłem? Nigdy nie życzyłem ci źle. Nigdy! Czy pojęcie "szczera rozmowa" jest ci w ogóle znane?
– Na litość Boską! – przerwałam mu kompletnie zbita z tropu. – O co ci chodzi?
– Już ty dobrze wiesz! Ja bym ci tego w życiu nie zrobił! Rada na przyszłość: pomyśl czasem o uczuciach innych!
– Odnośnie czego? – spróbowałam znowu.
– Skoro tak bardzo chcesz konkretów… Odnośnie tego, czemu mnie odrzuciłaś. Zastanów się nad sobą, bo wszyscy się od ciebie odwrócą. Cześć – po czym ruszył pędem w przeciwną stronę.
Oniemiała patrzyłam za nim, a myśli wirowały w mojej głowie jak szalone. Działo się za dużo naraz! Naskoczył na mnie bez żadnych wyjaśnień.
– O ironio – dotarło do mnie, że niedalej jak wczoraj postąpiłam dokładnie tak samo. – Co on miał na myśli?
Nagle usłyszałam dźwięk, którego nie dało się pomylić z niczym innym – zatrzymującego się pociągu. Zaklęłam pod nosem, odwróciłam się na pięcie i pomknęłam tak szybko, jakby moim jedynym życiowym celem było wygranie maratonu. Zaliczyłam spore opóźnienie. Wyhamowawszy na dworcu, omiotłam wzrokiem przepychający się między sobą tłum. Ani śladu Jane… Może utknęła w tej ciżbie? Wtem mignęła mi burza rudych włosów. Mimo wszystko rozpromieniona, ruszyłam na spotkanie.

XII

Roger wlepiał we mnie oczy, sprawiając wrażenie ogłupiałego, podczas gdy ja wyrzucałam z siebie pytania jak z karabinu maszynowego:
– Nie wiesz? Naprawdę nie wiesz? Jak mogłeś?! Mam być teraz twoją marionetką? – to akurat było tak oczywiste, że w duchu spojrzałam na siebie z odrazą. – Od jak dawna postawa Stinga była dla ciebie wzorem, co?
Chwycił mnie za ramię z siłą, o którą go nie podejrzewałam, lecz natychmiast się wyrwałam, jakby jego ręka parzyła żywym ogniem.
– Jedyne, co wiem o twoim ślicznym notesie, to to, że pisałaś w nim w każdej wolnej chwili. Ośmielam się twierdzić, że z przerwami tylko na jedzenie i sen.
– Swoje marne dowcipy zachowaj na skecze kabaretowe – odcięłam się. – Ale mnie nie spodziewaj się ujrzeć na widowni. Do rzeczy. Przypomnij sobie, co mówiłeś wczoraj. Nie wierzę, byś miał aż tak zaawansowaną sklerozę, chociaż osobiście wniosłabym o zaliczenie jej do chorób cywilizacyjnych.
Uśmiechnął się szeroko, co tylko mnie rozjuszyło.
– Awaria procesora – orzekłam. – Cytuję: "Obyś tego nie żałowała". Szybko przeszedłeś do czynu. Być może cię nie doceniałam.
– Musisz uwierzyć mi na słowo. Nie mam twojego pamiętnika – zabrzmiało to jak wyuczona formułka.
– Musimy umrzeć i płacić podatki. Udowodnij!
– Niby jak?
Mój wzrok padł na jego teczkę. Bez namysłu zbliżyłam się i sięgnęłam po nią, jednak chłopak zmaterializował się przede mną, udaremniając ów zamiar.
– Kto cię wychowywał? Nie grzebie się w cudzych rzeczach.
– Nie twój interes – odparłam tak spokojnie, że aż mnie samą to zdziwiło. – Pogrążasz się, Brown. Ewidentnie masz coś do ukrycia.
– Nie!
– To pozwól mi zaspokoić ciekawość – wyciągnęłam dłoń ponad jego ramieniem i nim zdążył mrugnąć, miałam już w rękach skarbiec z jego dobytkiem. Złapał teczkę z drugiej strony i siłowaliśmy się tak dobrą minutę. Byłoby to całkiem zabawne, gdyby nie brać pod uwagę okoliczności.
– Sprawdzę i ci oddam! – krzyknęłam w końcu.
– Dlaczego mi nie wierzysz? Ktoś tu mówił o przyjaźni, a z nią, przynajmniej według mnie, wiąże się szacunek. Wiadomo ci kto to był?
– Wszystko świadczy przeciwko tobie! – puściłam mimo uszu dalszy ciąg jego wypowiedzi mający niepokojący wydźwięk wykładu o naturze etycznej.
Posłałam mu spojrzenie Bazyliszka wściekła że nie ma ono takiej mocy jak te z legend, po czym pociągnęłam nasz punkt sporny z całych sił. Sekundę później podłogę zaścielił deszcz kartek i karteczek oraz skrawków teczki. Pochyliłam się błyskawicznie, zaczynając przerzucać ten bałagan. Kiedy dostrzegłam znajomą książeczkę w błękitnej oprawie, resztka mojej nadziei wyparowała jak kamfora. Czym prędzej ją schowałam, wiedząc, że nie wytrzymam tego ani chwili dłużej! Roger stał jak wryty, niewątpliwie nie takiego obrotu sprawy oczekiwał. Zresztą nie obchodziło mnie to; wypadłam z klasy jak wicher i zniknęłam w łazience, gdzie natknęłam się na Lisę.
– Co się dzieje?
Ku mojemu zdziwieniu nie rozpłakałam się.
– Chodziło ci o Rogera, prawda? – jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki.
– Tak – odpowiedziała cicho.
– Masz wolne pole – machnęłam ręką. – Radzę ci jednak uważać. Właśnie się przekonałam, że jest kropka w kropkę taki jak Luke.
– W jakim sensie? – spytała oszołomiona.
– Nieważne. Może tylko wobec mnie taki jest – westchnęłam, wpatrując się w swoje odbicie. – Dość tych dywagacji. Za… – dzwonek nie pozwolił mi się zaanonsować. – Właśnie – odrzuciłam włosy do tyłu. – Pójdę już.
– Chwilę się spóźnię – uprzedziła.
Przytaknęłam, idąc na ekonomię. Mimo że sporządzaliśmy obszerną notatkę, prawie zasypiałam. Pan Green wyszedł dziesięć minut wcześniej, jako że miał coś do załatwienia. Niechętnie zaczęłam pakować książki. Drgnęłam, gdy zawibrował mój telefon. Zobaczyłam SMSa od Browna: "Nie mam pojęcia jak się tam znalazł". Wstałam i ruszyłam do drzwi. Chciał mnie przytrzymać, ale spojrzałam na niego tak groźnie, że wrósł w ziemię.
– Lisa chce z tobą porozmawiać – oznajmiłam.
– Lisa? O czym?
– Sama ci powie – rzuciłam obojętnie, odbiegając korytarzem. Zawiódł mnie, było mi przykro. Bardzo… Doszłam jednak do wniosku, że świat się nie kończy. Przystanęłam nieopodal bloku, gdzie mieszkałam z ciocią, przykucnęłam, wzięłam trochę śniegu i zanim się zorientowałam, miałam przed sobą pierwszą kulę bałwana. Zaśmiałam się, otrzepałam ręce i weszłam do klatki.
Kiedy siedziałam już w pokoju, z zamyślenia wyrwał mnie fragment piosenki "Uncover" Zary Larsson, który ustawiłam sobie na Jane, ponieważ kochała ów kawałek z całego serca. Ledwo przyłożyłam komórkę do ucha, dobiegł mnie jej stłumiony szloch.
– Hazel… – odezwała się cicho.
– Tak? – spytałam zatroskana.
– Ja… Nie mogę tak żyć…
– Co jest grane?
Wzięła głęboki oddech.
– Zwariuję. Muszę się stąd wyrwać. To… To nie jest rozmowa na odległość. W normalnych okolicznościach bym cię o to nie prosiła, ale czy… Mogę przyjechać w weekend?
– Zaczekaj – poleciałam do sypialni, by spytać ciocię o zgodę.
– Możesz – zwróciłam się chwilę później do słuchawki.
– Dziękuję… – w jej głosie brzmiała taka rozpacz, że do oczu, niemal wbrew woli, napłynęły mi łzy.
– Nie ma za co.
– Nie przeszkadzam ci już – rzekła.
– Daj spokój – zaprotestowałam.
– Nie. Masz swoje życie jak każdy. Nie będę cię obarczać. Pa.
– Trzymaj się – odezwałam się pocieszająco. – Damy radę.
– Mam nadzieję – odparła, po czym rozłączyła się.
Patrzyłam bezmyślnie na ekran, zastanawiając się, dlaczego ciągle coś musi się walić. Nie sądziłam, bym za wiele wymagała od losu. Pragnęłam tylko spokoju i znalezienia swojego miejsca w tym świecie. Tymczasem nie zanosiło się ani na jedno, ani na drugie. Machinalnie chwyciłam pamiętnik, przerzucając kartki. Wydawał się nienaruszony, lecz to jeszcze o niczym nie świadczyło. Miałam przynajmniej nauczkę – już nigdy nie wezmę go do szkoły. Ile Roger zdążył przeczytać? Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Czyżbym aż tak bardzo się co do niego myliła? Przed całą tą hecą był taki życzliwy. Czy to możliwe, by tak diametralnie się zmienił? Moje zapiski na pewno nie trafiły do niego przypadkiem. Choć czułam, że rozumuję logicznie, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że coś mi umyka – coś ważnego.

XI

Nazajutrz przyszłam do szkoły znacznie później niż zazwyczaj. Usiadłam w ławce za pięć ósma, rozglądając się wokół. Byliśmy w komplecie. Roger powiedział mi wzrokiem: "Przepraszam", lecz tylko pokręciłam głową. Luke zachichotał, widząc moją minę.
– Nakręć komedię "Wkurzona Wind – niszczycielka Vancouver" – warknęłam. – Wyrób się do końca roku. Moim najgorętszym pragnieniem jest charakteryzowanie postaci.
Lisa zerknęła na mnie z czymś na kształt niechętnego podziwu, chłopak zaś odparował:
– Przyjąłem zlecenie.
– Moja radość rozniesie te mury – rzuciłam. – Doradzam natychmiastową ewakuację.
– Twoja troska o dobro wspólne jest wzruszająca.

– To sobie popłacz – odrzekłam, wyciągając pamiętnik i zaczynając w nim zamaszyście pisać.
Dzień był nudny jak flaki z olejem. Na przerwach przechadzałam się samotnie korytarzem, miotając się między myślami z cyklu: "Nie mogę udusić Luke'a Stinga ani Rogera Browna, bo trafię za kratki" a tymi pod hasłem: "Rodzice (jak siebie nazywacie) nie ważcie się zajmować mojej głowy". Po ostatnim dzwonku, zabrawszy z klasy plecak, zatrzymałam się przy oknie; ponury krajobraz idealnie komponował się z moim nastrojem. Wzdrygnęłam się, czując jak ktoś kładzie mi dłoń na ramieniu. Odwróciłam się gwałtownie i dostrzegłam Rogera. Zacisnęłam zęby.
– Czego chcesz? – spytałam bez ogródek.
– Przeprosić.
– Właśnie to zrobiłeś. Co w związku z tym?
– Nie przekonałem cię – stwierdzenie, nie pytanie.
– Nie. Grubo przesadziłeś, Brown – cofnął się o krok, lecz ciągnęłam dalej. – Powiedziałeś co myślisz, więc nie przepraszaj.
– Mogłem to wyrazić inaczej.
– Ale nie wyraziłeś.
– Dlaczego jesteś taka…
– No? – syknęłam, patrząc na niego wyzywająco.
– Chłodna. Niedostępna. Irytująco pewna swego.
– Jakie poetyckie epitety – prychnęłam. – Po prostu nie rozumiesz… Nikt nie rozumie, ale widocznie tak ma być. Nie będę się jednak nad sobą użalać. Tylko nie wypowiadaj się o rzeczach, o których nie masz bladego pojęcia. Skończyłam.
– Ja nie – odparł z naciskiem. – Nie chcę cię stracić…
– "Stracić"? Nigdy nie byłam i nie będę twoja – wyraz jego twarzy powiedział mi, że posunęłam się za daleko, ale byłam zbyt wściekła, by o to dbać. – Nie zamierzam się powtarzać. Luke perfidnie mnie okłamał. Sądzę, że tyle ci wystarczy. Oczyściliśmy atmosferę, co nie zmienia faktu, że po tym, co powiedziałeś wczoraj… Wolałabym, żebyś zamiast tego trzasnął mnie w twarz. Mniej by bolało. Skoro jesteś zazdrosny, to twój problem. Nie musisz się na mnie wyładowywać. Tak czy siak, przegiołeś.
– Dasz mi dojść do słowa? – zniecierpliwiona skinęłam głową. – Za bardzo mi na tobie zależy, bym pozwolił, żeby jakaś błahostka zniszczyła naszą przyjaźń.
– Błahostka z twojego punktu widzenia – wtrąciłam. Zignorował to.
– Nie zachowuj się jak obrażona księżniczka. Popełniłem błąd. Próbuję go naprawić, ale nic do ciebie nie dociera. Wiedz jedno: nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. Stać mnie na więcej niż przypuszczasz. Obyś nie żałowała – jego głos zadrżał z gniewu.
– To ma być groźba? – zaperzyłam się. – Zaprzeczasz samemu sobie. Gdybyś mówił prawdę, nie sięgałbyś po metody Stinga. Nie grałbyś na moich emocjach. Jesteście siebie warci.
– Źle mnie zrozumiałaś.
– Nie wydaje mi się – mój ton był zimny niczym stal. – Jedyny zarzut, jaki mam wobec siebie, to taki, że jestem żałośnie naiwna. Życie co chwila daje mi po tyłku, a ja wciąż wierzę, że gdzieś jest szeroko pojęte dobro, które w rzeczywistości istnieje tylko w książkach… Nigdzie indziej. Zresztą, po co ja ci to mówię? Błędne koło. Żegnaj – po czym pognałam schodami w dół. Chciałam jak najszybciej wyjść, zostać sama i bez skrępowania uwolnić wzbierające we mnie łzy. Kurtkę naciągnęłam już w pełnym biegu.
– Hazel!
– Odczep się wreszcie! – odkrzyknęłam, wypadając na zewnątrz.

***

Lekceważąc lawinę pytań cioci, rzuciłam się na łóżko, a z mojej piersi wyrwał się rozdzierający szloch. Nienawidziłam siebie samej za tę słabość, lecz nie umiałam dłużej tłumić kłębiących się we mnie uczuć. Krztusiłam się własnymi łzami nieprzynoszącymi ani krztyny ulgi. Nie panowałam nad sobą. Gdy ciocia chciała mnie przytulić, odtrąciłam ją i zacisnęłam pięści. O wiele później dowiedziałam się, jak bardzo się wtedy bała, że dostałam ataku histerii (co chyba faktycznie miało miejsce) i że zrobię sobie krzywdę.
– Zostawcie mnie wszyscy! Zostawcie!
Ujęła ostrożnie moją dłoń, rezygnując z dochodzenia. Trwała przy mnie w milczeniu… Nie wiedziałam, ile tak siedziałam zapłakana. Kiedy zdołałam nieco wyrównać oddech, zaczęłam mówić. Nie przerwała mi ani razu.
– Rozumiem – rzekła po długiej chwili ciszy. – Gdybyś widziała go bezpośrednio po twoim wypadku… – potrząsnęła głową. – Podejrzewam, że rzeczywiście cię kocha, aczkolwiek okazuje to w niewłaściwy sposób. Jeśli będzie cię jeszcze zastraszał, to sobie z nim porozmawiam.
– Powinnam sama załatwiać swoje sprawy – zauważyłam sucho, wycierając oczy chusteczką. – Bez względu na to, czy mnie kocha, czy tylko tak gada, nie potrafię mu już zaufać.
– Nie działaj pochopnie – westchnęła, głaszcząc mnie po policzku i wychodząc.
Otworzyłam tornister z zamiarem sporządzenia kolejnego "leczniczego" wpisu. Serce we mnie zamarło… Pamiętnik zniknął!

X

Minął tydzień, w trakcie którego nie działo się nic szczególnego. Przeczytałam jednak więcej książek niż kiedykolwiek i zaczęłam kontynuować prowadzenie zaczętego po wypadku pamiętnika, ponieważ mimo szczerych chęci nie radziłam sobie z przeszłością, a zwłaszcza z tym, że rodzice tak po prostu mnie zostawili. Nie wiedziałam, co boli mnie bardziej – ich obojętność czyy śmierć babci, dlatego przelewanie uczuć na papier stało się dla mnie rodzajem terapii. Pojawiłam się w szkole na początku grudnia. Tylko Roger sprawiał wrażenie, że się z tego cieszy (a ściślej mówiąc z tego, że może się ponabijać ze mnie i Luke'a), Lisa natomiast była jeszcze bardziej przygaszona niż po moim powrocie ze szpitala. Nie miałam pojęcia, co jest na rzeczy. Gdy nauczyciele nie patrzyli, pisałam pod ławką w moim sekretnym notesie. Na biologii jednakże zaprzestałam stosowania owej techniki, gdyż pani Castellan zaczęła rzucać mi ostrzegawcze spojrzenia.
Po lekcjach Roger zaprosił mnie na kawę. Usiedliśmy w małej, zacisznej kawiarni. Długo panowało obustronne milczenie, które w końcu przerwałam.
– Obiecałeś mi… Nie powiedziałeś tego wprost, ale myślałam, że mogę na tobie polegać. Ostatnio dużo się zmieniło. Mam wrażenie, że jestem przyjaciółką spoza szkoły. Kiedy byłam przeziębiona, zadzwoniłeś, pisaliśmy… W tej chwili wydaje mi się, że nic do mnie nie masz, ale w klasie mnie omijasz. Nie zachowujmy się jak dzieci. O co ci chodzi? Czyżbyś miał rozdwojenie jaźni? Jeśli uważasz, że nie jestem dla ciebie odpowiednim towarzystwem, powiedz mi to wprost. Jednego jestem pewna: coś jest nie tak, coś cię dręczy.
– Jesteś spostrzegawcza – odrzekł tylko.
– No, no, nie zmieniaj tematu.
– Mój problem ma na imię Miłość – wypalił.
– Lisa? – nawet w moich własnych uszach zabrzmiało to jak stwierdzenie. To by było sensowne. Kochała Rogera! I wydawała się być zazdrosna… O mnie? Ale dlaczego?
– Nie – cichy głos chłopaka sprowadził mnie na ziemię.
– Nie musisz mówić – postanowiłam, że lepiej będzie się wycofać.
– Nie – powtórzył bardziej stanowczo, jakby chcąc podkreślić znaczenie tego słowa. – Mam na myśli ciebie.
Splotłam przed sobą dłonie. Nigdy bym nie podejrzewała, że ta rozmowa przybierze taki obrót. Spoglądał na mnie wyczekująco, lecz byłam zbyt zszokowana, by cokolwiek z siebie wydusić.
– Przypominasz mi kogoś – podjął. – Miała na imię Annika. Jesteś do niej taka podobna… Kolor włosów, usposobienie, ciepło, które rozdajesz innym… – uśmiechnął się, jednak sekundę później na powrót spoważniał. – W zeszłym roku wypłynęła w rejs po Morzu Śródziemnym. Załatwili jej go, a częściowo i zafundowali przyjaciele jej rodziców, spełniając jedno z jej największych marzeń. Była taka podekscytowana, taka radosna… Zaraz po jej powrocie wypadała nasza rocznica. Planowałem powłóczyć się z nią po mieście, zabrać ją na romantyczną kolację… Wszystko przepadło… Statek zatonął podczas sztormu… Zamierzała studiować medycynę, kupić ładny dom gdzieś na wsi, z dala od tego zabiegania… Nie dożyła siedemnastych urodzin… Hazel, wszystko w porządku?
Nakrył moją dłoń swoją. Delikatnie acz zdecydowanie zabrałam rękę, zdając sobie sprawę, że moje policzki są mokre od łez. Współczułam mu. Tak bardzo było mi żal tej biednej dziewczyny… A jednak jedyne, co mogłam zrobić, to odpowiedzieć zgodnie z własnym sumieniem.
– Dziękuję, że obdarzyłeś mnie takim zaufaniem, ale chociaż bardzo cię lubię i uważam za kumpla, nic z tego nie będzie.
– Skąd taki wniosek?
Zamyśliłam się na chwilę.
– Pierwszy powód już ci podałam. Poza tym, po prostu nie nadaję się do związków.
– Jakie masz podstawy…
– Po prostu wiem – odpowiedziałam. – A na sam koniec, co my właściwie o sobie wiemy?
– Zawsze możemy się bliżej poznać.
– Tak, co nie zmienia tego, co powiedziałam – czułam się tak, jakbyśmy mówili w dwóch różnych językach.
– A może jednak Luke coś dla ciebie znaczy, Wind? Może to dla niego piszesz wiersze w pamiętniku?
– Ciekawe, jak ty byś się czuł, gdyby ktoś cię tak zmanipulował po tym jak straciłeś pamięć – odezwałam się z głębokim smutkiem, wstając i z brzękiem odstawiając filiżankę z niedokończoną kawą. – Nawet najgorszemu wrogowi tego nie życzę – głos mi się załamał, ale cudem pohamowałam łzy. – Cześć.
– Zaczekaj! Nie chciałem!
– To nie ma znaczenia – w ekspresowym tempie nałożyłam kurtkę i inne zimowe akcesoria. – Tak jak całe to życie, nota bene.
I wybiegłam w gęsto padający śnieg.

IX

Obudziło mnie potworne zimno i czyjś ostry głos:
– Wind, jesteś niemożliwa!
Stała za mną Lisa z moim plecakiem w ręce. Spojrzałam na płaszcz, który trzymałam na kolanach. Och, cudownie! Tylko dlatego, że go nie założyłam, byłam przemoczona do suchej nitki! Owinęłam się nim, choć na niewiele się to zdało. Dziewczyna rzuciła mi szkolny ekwipunek.
– Wszyscy cię szukają! – zawołała poirytowana. – Co ci strzeliło do łba?
– Musiałam pomyśleć – odparłam chłodno, szczękając zębami.
Bez słowa wzięła mnie pod ramię i skierowała się w stronę osiedla.
– Dam sobie radę.
– Obiecałam, że cię odstawię – warknęła.
– OK – mruknęłam nieco urażona.
Po upływie kilku minut dotarłyśmy do mojego bloku.
– Dzięki – powiedziałam odruchowo.
– Dobra – odburknęła, po czym szybko odeszła.

***

Mimo, że zaraz po wejściu do domu wzięłam gorącą kąpiel, cały wieczór miałam dreszcze. O piątej rano obudziłam się z katarem i temperaturą 38,5. Oczywiście nie poszłam do szkoły. W porze lunchu z drzemki wyrwał mnie dzwonek komórki.
– Halo? – odezwałam się półprzytomnie.
– Czemu cię nie ma? – to był Roger.
– Rozłożyło mnie. Zmokłam wczoraj.
– Przecież mówiłem Lisie…
– Odprowadziła mnie – przerwałam mu pospiesznie zaskoczona tym, co usłyszałam. – Na drugi raz nie róbcie takiego zamieszania. Jestem dorosła, tak czy nie?
– Tak, ale…
– Więc wyluzujcie – tu rozkaszlałam się jak gruźlik. – Pozdrów wszystkich, wyłączając Luke'a.
– Naraził ci się?
– Żebyś wiedział. Już dawno zresztą, a skoro przy tym jesteśmy… Trzeba by oczyścić atmosferę, nie uważasz?
– Nie musisz mi się spowiadać – odparł kpiącym tonem. – Nie mamy wobec siebie żadnych zobowiązań, prawda?
– Jedno owszem – przypomniałam mu.
– Jakie? – wydawał się autentycznie zdumiony.
– Pogadamy na żywo.
– Uparciuch – orzekł.
– Wynik mutacji genetycznej – uznałam. – Odnośnie tamtego osobnika, nie chodzimy ze sobą.
– Hazel – w jego głosie zabrzmiało politowanie. – Widziałem. Może nie należę do geniuszy, ale pewne sytuacje są jednoznaczne.
– To skomplikowane – odrzekłam. – Wszystko ci wytłumaczę, kiedy… – kichnęłam. – Wrócę do stanu używalności.
– Lekcja – westchnął. – Kuruj się tam.
– Tak jest – odpowiedziałam i rozłączyłam się.
Do końca dnia to zasypiałam, to się budziłam. Dopiero nazajutrz miałam pojąć, że taką bezczynnością nic nie wnoszę do dorobku ludzkości ani – tym bardziej – do swojej egzystencji.

***

Otworzyłam oczy przed wpół do ósmej, kiedy ciocia wychodziła do pracy. Zamknąwszy za nią drzwi i wróciwszy do łóżka, długo wpatrywałam się bezmyślnie w sufit, zastanawiając się, w jakim niby celu mam zadawać sobie trud opuszczenia legowiska czy zrobienia czegokolwiek innego. W końcu włączyłam radio, jako że stało na szafce nocnej w zasięgu ręki. Właśnie emitowano najnowsze wiadomości. Puściłam mimo uszu informacje typowo polityczne, sądząc, że nie dowiem się niczego pożytecznego, aż nagle moją uwagę przykuły słowa: "…wypadek dwóch samochodów pasażerskich. Siedem osób nie żyje". Nie rozumiałam. O podobnych wydarzeniach słyszałam tyle razy przedtem i choć zawsze ściskało mi się wtedy serce, nigdy nie analizowałam ich głębiej. A teraz? Zebrało mi się na płacz, jakby ponownie mi ktoś umarł. Usiadłam, odrzucając pościel i czując, jak cała się trzęsę. Ile ja miałam szczęścia! Żyłam. Wprawdzie kulałam, jednak chodzenie nie nastręczało mi większych trudności… Najważniejsze ośrodki mózgu pozostały w nienaruszonym stanie, więc mówiłam… Zerwałam się. Przyrzekłam sobie solennie, że od dziś konsekwentnie będę sobie organizować rehabilitację we własnym zakresie. Trochę poćwiczyłam – według zaleceń lekarza, które początkowo zamierzałam zbagatelizować – a potem zabrałam się za gruntowne porządki. Ku mojemu niezadowoleniu po niedługim czasie nagły przypływ sił zniknął. Znowu zaczęłam drżeć z zimna, toteż otuliwszy się kołdrą oraz bonusowym kocem niczym kokonem, odpłynęłam w sen.

VIII

Lawirując między uczniami, szłam w kierunku wyjścia ze szkoły. Usiłowałam mieć obojętny wyraz twarzy, lecz nie było to proste. Chciałam zostać sama, by spokojnie wszystko przemyśleć. Kilka minut temu natrafiłam w albumie na zdjęcie babci, przez co zalała mnie fala wspomnień – znacznie wyraźniejszych niż podczas rozmowy z Jane sprzed dwóch tygodni. Gdy dotarłam do holu, usłyszałam wołanie.
– Hazel!
Nie zareagowałam. W każdej chwili mogłam się rozkleić… A nienawidziłam płakać przed publicznością. Przyspieszyłam, ignorując ból nogi. Przecież od niego nie umrę.
– Co z ciebie za pędziwiatr! Zaczekaj!
– Później! – odkrzyknęłam Rogerowi, nie odwracając się.
Przemknęłam przez szatnię, zabierając płaszcz. Chwilę potem znalazłam się na dworze. Twarz owionął mi chłodny jesienny wiatr. Po jakimś czasie zatrzymałam się przed sklepem znajdującym się po drugiej stronie ulicy i usiadłam na ławce. Wreszcie wiedziałam, kim jestem – córką Jamesa i Jessicy, dla których interesy i pogoń za pieniądzem okazały się ważniejsze od rodziny… Babcia zmarła drugiego września… Nie byłam na jej pogrzebie… Miałam tylko ciocię. Z moich oczu pociekły łzy. Nie byłam w stanie dłużej ich powstrzymywać. Pancerz, który podświadomie tworzyłam wokół siebie od powrotu ze szpitala pękł w jednym momencie. Czułam się tak, jakby ktoś oblał mnie kubłem zimnej wody. Czy rodzice wrócą? Czy moje życie kiedykolwiek będzie normalne? Czy… Pytania dosłownie się mnożyły, a na żadne nie potrafiłam sobie odpowiedzieć. Oprócz bolesnej przeszłości dobijało mnie zachowanie Rogera. Wprawdzie rozmawialiśmy ze sobą, ale podchodził do mnie z widoczną rezerwą, więc dlaczego teraz interesowało go, gdzie idę? Zapewne zamierzał uniknąć ciężaru odpowiedzialności, gdyby coś mi się stało (mechanizm funkcjonujący chyba u wszystkich). Trudno mi było ocenić, kto tu zawinił. Uznałam, że przy najbliższej okazji poruszę ten temat, lecz wcale nie poprawiło mi to humoru, ponieważ za dużo innych rzeczy nie wyglądało tak jak powinno. Straciłam tyle osób, które kochałam…
– Po co istnieje cierpienie? – myślałam. – Dlaczego ten świat nie może być lepszy, mniej skomplikowany, przynosić więcej radosnych chwil?
W mojej głowie pojawiały się fragmenty listu babci i ostatnie wypowiedziane przez nią słowa. Mam być szczęśliwa? Być sobą? Jak? Jak?! Po moich policzkach popłynęły świeże łzy. Piękne sentencje, z tym że nie dało się ich zastosować w praktyce – ot, bezużyteczna filozofia! Życie nie miało sensu ani jakiegoś wyższego celu. Skończyć szkołę, żeby pójść na uniwersytet, skończyć uniwersytet, żeby znaleźć pracę… Założyć rodzinę (lub nie), a potem się zestarzeć… I po co? Odległy, jednostajny odgłos przejeżdżających aut i łagodny szum drzew były jak kołysanka. Nawet nie zauważyłam, kiedy głowa zaczęła mi się kiwać.

VII

Niestety, moja forma nie zamierzała stabilizować się tak szybko, jakbym jej kazała, gdybym miała na to wpływ. Do domu wróciłam po trzech tygodniach od odzyskania świadomości, mając serdecznie dość białych ścian, obchodów, słuchania tego, że trzeba mnie jeszcze poobserwować i tak dalej. Jako że nie mogłam chodzić, moje pojawienie się w szkole przesunęło się w czasie bardziej niż przypuszczałam. Kiedy w końcu stanęłam u jej wrót w asyście dwóch nieodłącznych przyjaciółek Kul, wszyscy zaczęli się na mnie gapić, jakbym była jakimś unikalnym okazem w muzealnej gablocie. Lisa jak zwykle sypała swoimi dowcipami, (choć widziałam, że w jej oczach czai się smutek), Roger przypatrywał mi się z daleka, a pozostali wypytywali jak się czuję na wszelkie istniejące sposoby. Tym mniej kulturalnym miałam ochotę odparować, że jeśli chcą, możemy się zamienić. Owej grupie przewodził Luke. Po czwartej lekcji zdecydowałam, że nie będę tego dłużej tolerować. Jego aluzje zaczęły mnie dotykać do żywego.
– Słyszałem, że twoi rodzice są nadziani. Jakby co, to operacje to dla nich żaden problem, co nie?
Z szerokim uśmiechem podałam mu kule.
– Przejdź się, przyjacielu, na jednej nodze. Lisa, sędziuj.
Klasa zaczęła chichotać.
– To nie fair! – zawołał.
– Żadne "nie fair", tylko nowa dyscyplina sportowa – odparłam. – Bieg o kuli. No co ty, wymiękasz przy kumplach?
Rzucił moje podpórki.
– Nie masz prawa mi rozkazywać!
– Ależ ja tylko koleżeńsko proponuję – odpowiedziałam. – Jak nie, to nie.
Lisa wręczyła mi moją własność.
– Nie wiesz co tracisz – zwróciła się do czerwonego ze złości Luke'a.
– Bezguście, ot co – wtrącił milczący dotąd Roger.
– Brown! Chcesz mieć we mnie wroga?
– Wojny w to nie mieszaj – poradził mu tamten dobrodusznie.
– Mogę robić co chcę! – krzyknął Luke.
– Spokój – odezwała się Lisa tonem nieznoszącym sprzeciwu.
– Druga się znalazła… – zaczął chłopak, lecz Roger mu przerwał:
– Damy cię proszą. Zachowuj się, bo miana gentlemana nie będziesz godzien.
– Tym optymistycznym akcentem zakończmy naszą debatę – rzuciłam. – Luke, miło było wysłuchać zwłaszcza twojego zajmującego expose. Obawiam się jednak, że kosztuje cię to zbyt wiele nerwów. Może weź urlop zdrowotny?
Posłał mi gniewne spojrzenie.
– I kto to mówi?
– Skończcie – uciszyła nas Lisa.
– Bo co? – spytał buńczucznie Luke.
– Bo nie chce mi się tego słuchać, a poza tym, jakbyście nie zauważyli, pani Ariana już przyszła.
Chłopak usiadł na swoim miejscu.
– Fajnie wyglądacie, gdy się kłócicie – skomentował Roger.
Nie obejrzałam się. Chyba sam nie wiedział, o co mu chodzi. Wcześniej przecież zdawał się być po mojej stronie. Pani Ariana (nauczycielka geografii) zgromiła nas wzrokiem, ale nie odniósłszy się w żaden sposób do naszej sprzeczki, zaczęła nas męczyć zagadnieniami z zakresu gospodarki. Kiedy lekcje dobiegły końca, Lisa stanęła koło mnie.
– Nie zechciałabyś mnie odwiedzić?
Zdziwiona uniosłam brwi.
– Nie mogę – zerknęłam na kule.
– Od czegoś jest samochód.
Uśmiechnęłam się blado.
– OK – odparłam.
Kwadrans później znalazłyśmy się na szczycie schodów pierwszego piętra. Wciąż mnie asekurując, dziewczyna otworzyła drzwi.
– Chcesz kawy?
Pokręciłam głową, idąc za nią do kuchni.
– Słuchaj, powinnyśmy poruszyć pewną kwestię. Mam na myśli to, co powiedziałaś mi po tamtej rozmowie z Luke'em. Wydaje mi się, że coś pominęłaś. Mogę ci jakoś pomóc?
Wpatrywała się we mnie zmieszana.
– Nie mam ochoty o tym gadać – wycedziła.
– Nie zmuszam.
Odniosłam wrażenie, że ją rozgniewałam, ale ponieważ milczała, uznałam, że mam urojenia.
– Co się stało? – spytałam po minucie nieznośnej ciszy.
– Wybacz, że na ciebie padło, ale… Muszę się komuś zwierzyć.
– Zamieniam się w słuch – zachęciłam ją.
Zacięła usta, spoglądając w okno.
– Zakochałam się – wyznała cicho.
– Luke coś napomknął, jak byliście u mnie w szpitalu. No i?
Odwróciła się w moim kierunku.
– Ten ktoś ma na oku inną.
Nie tego oczekiwałam. W końcu odezwałam się:
– Spróbuj mimo wszystko powiedzieć mu, co czujesz.
– Ale ja się boję… Odrzucenia.
– Dlaczego od razu myślisz o najgorszym?
– Nie wiem. Po prostu… To byłby mój pierwszy związek.
– Trzymam kciuki – odpowiedziałam z uśmiechem. – Skoro jednak rozmawiamy szczerze, to wiedz, że nikt za ciebie tego nie zrobi.
– Taak – potwierdziła posępnie. – Masz rację, chociaż trudno powiedzieć, czy stety, czy niestety.
Westchnęła. Przytaknęłam, nie wiedząc, co powiedzieć. Atmosfera nagle uległa zmianie. Dziewczyna sprawiała wrażenie pogrążonej w marzeniach, a jednocześnie czymś rozgoryczonej. Podniosłam się.
– Dzięki, że mnie zaprosiłaś. Zrewanżuję się.
– Miłego wieczoru – rzuciła bez zwykłego sobie entuzjazmu, po czym otrząsnęła się z rozmyślań. – Już cię odstawiam.

***

Zasiadłam z ciocią do kolacji. Mimo że mnie zagadywała, mówiłam jeszcze mniej niż zazwyczaj.
– Co się dzieje? – spytała.
– To bardzo przytłaczające nie pamiętać nic z przeszłości – odparłam. – Jestem… Jak piąte koło u wozu w tej klasie. To wszystko nie ma sensu.
Popatrzyła na mnie przenikliwie.
– Miejmy nadzieję, że jakiś ma. Znajdziesz go w swoim czasie.
– Złudna ta nadzieja – mruknęłam, wstając i chwytając kule. – Najchętniej dałabym sobie spokój nawet z tą szkołą, ale wtedy zwariuję z bezczynności.
Poszłam do pokoju, chcąc jakoś odreagować. Nadal jednak dręczyło mnie poczucie, że całe to życie jest jedną wielką klęską. Do rzeczywistości przywrócił mnie dzwonek telefonu. Ciąg cyfr na wyświetlaczu nie przywiódł mi nikogo na myśl.
– Tak, słucham?
– Hej, Hazel. Tak się cieszę, że do tej pory masz ten sam numer. Tu Jane.
– Jane – pomyślałam. "Witaj, wiesz, że cię nie pamiętam?".
– Poznałyśmy się na koloniach pięć lat temu – kontynuowała. – Ale w którymś momencie zupełnie wyleciało mi z głowy, że zapisałyśmy sobie swoje namiary w notesach. Kurczę, obie miałyśmy podobne, takie różowe. Pamiętam jak dziś, chociaż to była żenada.
– Jane Newton?
– Dokładnie! – zawołała. – W sumie powinnam spytać na wstępie: co powiesz na odświeżenie kontaktu?
– Jestem za – odpowiedziałam.
Kiedy jakąś godzinę później skończyłyśmy rozmawiać, nie potrafiłam dojść do siebie. Wreszcie udało mi się odtworzyć niektóre fakty z dotychczasowego życia – kolonie, poznanie Jane, nasze wspólne wybryki. Nie było tego wiele, lecz zaczęła odżywać we mnie nadzieja. Ciocia weszła do pokoju i zatrzymała się na widok mojej miny.
– Kto dzwonił?
Opowiedziałam jej o dziewczynie i o tym, co sobie dzięki niej przypomniałam.
– Będzie coraz lepiej – uściskała mnie mocno, usiłując ukryć wzruszenie.
Po chwili przyniosła mi album, po czym wzięła się za sprzątanie. Włączywszy komputer, załadowałam sobie całą moją bibliotekę muzyczną i zabrałam się za prace domowe. Kiedy skończyłam, otworzyłam album, choć jakoś mnie nie intrygował. Dopiero po jakimś czasie zaczęłam zwracać większą uwagę na oglądane zdjęcia. Niektóre były podpisane; zobaczywszy wspólną fotografię z rodzicami, otarłam z policzka samotną łzę. Chciałam zapytać o nich ciocię, ale że zrobiło się późno, ległam na łóżku, kładąc album obok poduszki niczym talizman.

VI

Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam ciocię i Rogera stojących tuż przy łóżku.
– Cześć – przywitałam ich.
– Śpij dalej – odezwał się chłopak.
– Daj spokój Ile tak można?
Westchnął.
– Niech ci będzie.
– Jak się czujesz? – spytała ciocia.
– Dzięki. Całkiem nieźle. Wczoraj byli tu Luke i Lisa.
– Luke i Lisa? – zdziwił się Roger.
– Super, nie?
Na jego twarzy pojawił się wymuszony uśmiech.
– Nie lubisz ich – domyśliłam się.
– Luke'a nie – zgodził się, ale nie wyglądał na urażonego.
– Jest poniedziałek – uświadomiłam sobie. – Łobuzie, nie powinieneś być w szkole?
– Mam na trzecią godzinę.
– Powiedzmy, że ci wierzę.
– Ej, naprawdę – oburzył się.
– Przekonałeś mnie – stwierdziłam.
W progu pojawili się Lisa z Luke'em. Chłopak podszedł do mnie, wymijając Rogera i pocałował głęboko w usta. Po sekundzie oszołomienia odsunęłam go stanowczym ruchem. Pozostało mi robić dobrą minę do złej gry.
– Ciociu, Roger, moglibyście…
– Pewnie – odparli, odwracając się do wyjścia. Lisa poszła za ich przykładem. Utkwiłam świdrujące spojrzenie w Luke'u, wiedząc, że muszę być twarda.
– Mamy do pogadania.

***

Płakałam, trzęsąc się jak liść na wietrze, choć czułam, że postąpiłam właściwie. Ten chłopak naprawdę chciał mi pomóc, być przy mnie w doli i niedoli, ja jednak nie umiałam dać mu tego, czego oczekiwał. Otarłam łzy. Najprawdopodobniej miałam jeszcze spory kawałek życia przed sobą. Może kiedyś znajdę prawdziwe szczęście? Albo i nie. Zanurkowałam pod kołdrę w chwili, gdy weszła Lisa.
– Hazel! – krzyknęła. – Co ci jest?
Opowiedziałam jej o tym, co się stało. Przez jej twarz przebiegła cała gama uczuć: niepewność, gniew, pogarda, strach, determinacja.
– Nie zabijaj mnie – odezwała się w końcu. – Ja od początku wiedziałam, co się święci. Luke mnie w to wrobił. Byłam… Jego wspólniczką, tak to nazwijmy. Próbowałam mu się sprzeciwić, ale odgrażał się, że rozpowie w szkole pewien mój sekret. Nie mogę jednak patrzeć, jak namieszał ci w głowie. Pewnie sama już nie wiesz, gdzie leży prawda. Otóż on sobie wymyślił tę bajeczkę o waszym związku, bo mu się podobasz. Robi przy okazji na złość Rogerowi…
– Jesteśmy tylko przyjaciółmi – wtrąciłam. – Zresztą, hm… Zerwałam z Luke'em.
Skwitowała to wymownym spojrzeniem w sufit.
– W każdym razie… Uznałam, że lepiej cię ostrzec. Ten palant może cię długo zwodzić, ale nie odpuści. Miej oczy otwarte.
– Wie, że tu jesteś? – spytałam konspiracyjnym szeptem.
– Raczej nie – odpowiedziała. – Jeśli się mylę, właśnie wpadłam w kłopoty, ale szczerze mówiąc, mam to gdzieś. Nie da się ciągle udawać, że ma się klapki na oczach.
– Niechcący byłam świadkiem jednej z waszych sprzeczek – przyznałam. – Chyba faktycznie było tam coś o tajemnicy, ale nie pamiętam, bo ból rozsadzał mi głowę.
Niespodziewanie obdarzyła mnie krótkim uściskiem i opuściła pomieszczenie. Ledwo to uczyniła, wpadła ciocia Sally.
– Na miłość Boską! Co ty wyrabiasz? Naprawdę nic ci się nie odświeża o tym Luke'u? Tamten chłopak powiedział mi, że to szkolny tyran! Narkotyki! Patologiczna rodzina!
– To ostatnie to raczej nie jego wina – przerwałam jej.
Zaczerpnęła tchu.
– Tamten chłopak…
– Roger? – spytałam.
– No, taki brunet… – pokiwałam posępnie głową. – Wybiegł stąd, jakby go ktoś gonił. Nie zdążyłam przemówić mu do rozsądku. Mówił, że dziś przejrzał.
– "Przejrzał"? – trybiki w moim mózgu obracały się z prędkością światła. – Ale przecież gdy się obudziłam te… Kilka dni temu i go nie skojarzyłam, stwierdził, że jest moim kolegą.
– Ty mój niedoświadczony skarbie… Faceci mają zasadniczy problem z wyrażaniem uczuć wprost. Radzę ci z nim pomówić.
– Nie uwierzy mi, tym bardziej, że i do niego nic mnie nie ciągnie.
– Nie zakładaj najczarniejszego scenariusza, póki nie porozmawiacie. A co z tym Luke'em?
Streściłam jej wymianę zdań z nim i z Lisą.
– Jakie to pokręcone – podsumowała, jakbym sama tego nie wiedziała. – Brzmi całkiem prawdopodobnie, ale w relacji dziewczyny wydaje się być jakaś luka.
Zamyśliłam się. Odniosłam wrażenie, że jest przewrażliwiona, choć pomyślałam też, że być może posiada rzadki dar bezbłędnego rozgryzania ludzi.
– Nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem, ale chcę wrócić do codzienności – powiedziałam. – Jest szansa, że w szkole prędzej wszystko się wyjaśni.
– Spytam lekarza, jak twoja forma – obiecała, uśmiechając się ciepło i mierzwiąc mi pieszczotliwie włosy.